به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی ناظر، یکی از مجادلات موجود در فضای عمومی ایران، این پرسش است که آیا فساد در ایران سیستماتیک و نظام‌مند است، یا فساد موضوعی موردی است؟ این تفاوت بسیار مهم است؛ زیرا مبارزه با فساد سیستماتیک مستلزم آن است که اصلاح ساختارها صورت گیرد. درحالی‌که فساد غیرسیستماتیک را با برخورد قضایی می‌توان حل کرد. برای مثال، مقررات صادرات و واردات، قیمت‌گذاری کالا، ارز و پول و اعتبار، صدور مجوزها، شرایط برای به‌صرفه‌بودن قاچاق و… اینها نشان‌دهنده سیستماتیک بودن شرایط برای ارتکاب فساد است. به‌عبارت‌دیگر، محیط اداری و مقررات آن به‌گونه‌ای است که افراد را تشویق به فساد می‌کند و اتفاقاً بسیاری از فسادها در دل مقررات اداری گم‌وگور می‌شوند و کسی نیز متهم یا محکوم نمی‌شود.
این روزنامه تأکید کرده است: فساد در ایران اغلب حالت سیستماتیک دارد، به‌ویژه هنگامی که نهادهای نظارتی مستقلی هم وجود نداشته باشند، این فساد گسترده‌تر می‌شود. کافی است که بگوییم رتبه نبودن فساد ایران در جهان خیلی بد است و در سال‌های اخیر بدتر هم شده است. از حدود ۱۸۰ کشور، ایران در رتبه ۱۵۰ قرار دارد، یعنی فقط ۳۰ کشور بدتر از ایران هستند. متأسفانه در داخل کشور امکان سنجش شاخص‌های فساد وجود ندارد و این آمار نیز بر اساس گزارش‌های سازمان‌های بین‌المللی است که تصویری بسیار منفی از حیث وجود ابعاد فساد در ایران ایجاد کرده است.
