به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ناظر، معصومه تبریزی پرستار و عضو شورای جوانان حزب کارگزاران کشور طی یادداشتی در خصوص روز پرستار نوشت: گفتن و شنیدن تبریک روز پرستار هر سال مرهمی موقت است بر زخمهای کهنه و قدیمی.
ای کاش برای یک بار هم که شده تمام شأن و منزلتی که برای پرستار قائل هستیم را گرو می گذاشتیم تا به واسطه اهمیت عملکرد نظام سلامت در کیفیت زندگی مردم کشورمان سایه قداست محوری از سر پرستاری کم می شد.
شاید این طور هم پرستاران جسورانه تر و هم بزرگان عرصه سلامت و کشور مسئولانه تر گوش به چالشهای صنفی پرستاری می سپردند تا امر لازم که استفاده درست و به جا از اهرم مهم و حیاتی پرستاری است، محقق شود.
این روزها دغدغه معیشت جان پرستاران را به لب رسانده تا جایی که دست به چند جا کاری می زنند و در مقابل با فشارهای مضاعفی مانند ابهامات پرداختی های فوق العاده خاص، نبود صداقت در پرداخت کارانه های معوقه، حذف موقت قانون بهره وری برای چند جاکاران، خستگی های جسمی و تنشهای روانی شیفت های سنگین در اضافه کاری های اجباری با دریافتی کم، اجرای نادرست قانون تعرفه گذاری که نشانه هویت حرفه ای و کمک به اشتغال مالی است، دست و پنجه نرم می کنند و حتى جان و توانی برای اعتراض ندارند.
خستگی های جسمی که با کمبود تجهیزات و امکانات ایمنی و نبود تغذیه مناسب در شیفت ها و عدم درک موقعیت توسط مسئولان تشدید می شود. این در حالی است که از پرستار انتظار کیفیت بالای عملکرد و انعطاف پذیری دارند اما انگار دغدغه معیشتی اش در اولویت نیست و این در اولویت نبودنش به جز صدمه به پایه های نظام خانواده به پایه های نظام سلامت نیز آسیب وارد خواهد کرد.
در این میان اعتراضی که اعتراض کننده اش اگر جانی برای اعتراض و اعتصاب داشته باشد نه حقش را دارد، نه وجدانش به او اجازه می دهد سنگر بیمارستان را خالی کند که حتی اگر دلش هم بخواهد قید ادامه دادن در این راه را بزند با مخالفت بازنشستگی پیش از موعد به علت کمبود نیرو مواجه می شود. کمبود نیرویی که بیمارستان ها را با بحران فقدان تخصص محوری و کاهش ارائه خدمات موثر سلامت روبه رو می کند.
علت مواجه شدن با کمبود نیروی پرستار در شرایطی که سالانه ۱۵ هزار نفر در این رشته فارغ التحصیل می شوند به نظر نه کمبود فارغ التحصیلان رشته پرستاری بلکه نداشتن نگاه کارآفرینی و توسعه عدالت در برنامه های کلان سلامت در حوزه بهداشت جامعه است؛ از جمله خالی بودن جای پرستار در تیم پزشک خانواده و نظام ارجاع که با جلوگیری از ارجاعات غیر ضروری هزینه های خدمات سلامت شهروندی را کاهش می دهد و این نشانه نقش مهم پرستار در حوزه اقتصاد درمان است.
کمبود نیرویی که این پرسش را ایجاد می کند آیا مجوزهای استخدامی متناسب با افزایش تعداد تخت های بیمارستانی و پرستاران بازنشسته است؟ مجوزهایی که نه به معنای افزایش تعداد نیروی ارائه دهنده خدمت بلکه گاهی به معنای تبدیل وضعیت نیروهای قراردادی و شرکتی است. کمبود نیرویی که برای خیلی از پرستاران یادآور زخم وعده های استخدامی روزهای بحران کووید – ۱۹ است؛ زخمی که با طرح استخدام سهمیه داران تازه تر می شود.
این زخم ها و چالشها مسیری جز مهاجرت را پیش روی پرستاران باقی نگذاشته است. کاش یادمان نرود او که مانده، دل در گرو ساختن ایران دارد که با وجود دشواری وظیفه هنوز ایستاده است؛ کاش روز پرستار امسال بهانه ای باشد برای همت در جهت ترمیم پایه های آسیب دیده نظام سلامت کشور به قدری که روز پرستار سال آینده مبارک همه ما باشد.
